Ωμό σεξ

Ωμό κρέας σε χασάπικο παλιού τύπου μου θυμίζει η διαφήμιση της εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, ας την ονομάσουμε X, με τον τύπο που πλησιάζει μια κοπέλα στο μπαρ και της λέει "Θέλω να πάμε σπίτι μου τώρα" κι εκείνη χωρίς να ξαφνιάζεται από το θράσος του, συμπεραίνει ότι τύπος "έχει X" και παίρνει το ύφος "πρόθυμη για όλα".

Εφόσον λοιπόν διαπραγματευόμαστε σε αυτό το επίπεδο, έχω μερικές προτάσεις για διαφορετικές version της ίδιας διαφήμισης:

1η: Ο τύπος πλησιάζει με το ίδιο ύφος του σούπερ άντρα και χωρίς να της πει απολύτως τίποτα, της πιάνει τον κώλο. Εκείνη γνέφει συγκαταβατικά και τον ακολουθεί σπίτι του, αφού είναι σίγουρη ότι έχει όλα τα εχέγγυα.

2η:Ο τύπος πλησιάζει με μισοκακόμοιρο ύφος και πάει να της πιάσει την κουβέντα. Εκείνη ρωτάει "΄έχεις Χ", αυτός ψάχνεται, ψάχνεται, βρίσκει το κινητό του, το ανοίγει κι επειδή όντως έχει Χ, τη φτύνει κανονικά και την πέφτει στη διπλανή.

3η: Μια άλλη τύπισα τώρα πλησιάζει κάποιον και του χαράζει ένα C (αντίπαλη εταιρεία) στην πλάτη με το δάχτυλό της. Αυτός χωρίς δεύτερη κουβέντα την αναποδογυρίζει πάνω στο μπαρ και με κίνηση Ζορό, χαράζει ένα Χ πάνω στο ρούχα της, αφήνοντας βέβαια το μισό βυζί να κρέμεται απ'έξω -για να μάθει-.

4η: Ο προηγούμενος μισοκακόμοιρος τύπος περπατάει αμέριμνα στο δρόμο όπου βλέπει μια θεά να περπατάει φορώντας καλσόν διχτυωτό που σχηματίζει μεγάλα Χ σχέδια. Παρανοεί κανονικά, της επιτίθεται με άγριες διαθέσεις, ο κόσμος τρέχει να σώσει την κοπέλα και λίγο πριν τον λιθοβολήσουν, εκείνος τους εξηγεί για το X, οπότε το πλήθος στρέφεται προς αυτή, όμως αυτός τη σώζει και μπαίνουν μαζί στο πλησιέστερο XXX ξενοδοχείο.

Ψωνάρα

Αποδέχτηκα την πρόσκληση που μου έκανε το Καρπούζι και ως γνήσια ψωνάρα έβαλα το Γιώργο να με παρακαλάει. Σκέφτομαι σοβαρά το ενδεχόμενο να του πω ένα ξερό "όχι".
Προσκαλώ να παίξουν τα παιδάκια Fresco, Gasireu, Fuzzy Burlesque, Exquisite Sally κι όποιο άλλο (παιδάκι) θέλει και μπορεί.

Bloody Tuesday

Οι περισσότεροι μισούν τις Δευτέρες, γκρινιάζουν συνέχεια από το πρώτο "καλημέρα" και στάζουν ολόκληροι από αρνητική ενέργεια, επηρεάζοντας τα ήδη αυξημένα της επίπεδα στο γραφείο μου. Η εικόνα τους θυμίζει μελλοθάνατο που ακούει τους δεσμοφύλακες να πλησιάζουν το κελί του αλλά δε μπορεί να αντιδράσει πέρα από το να αρχίσει να χτυπάει μανιασμένα τα κάγκελα, ενοχλώντας και τους υπόλοιπους. Κι επειδή misery loves company που λέει και ο καλλιτέχνης της φωτογραφίας, στο διάβα τους συμπαρασύρουν κι όσους στέκονται μετέωροι στο ένα πόδι.
Όταν κάποια στιγμή πριν το μεσημέρι ξεμπλοκάρουν, προφανώς γιατί αποδέχονται το μη αναστρέψιμο του χρόνου που στο μεταξύ κυλάει, το χάνουν τελείως. Γίνονται υστερικοί και ευσυνείδητοι εργασιομανείς που τρέχουν πανικόβλητοι να προλάβουν προθεσμίες, πελάτες, διευθυντές και να αναπληρώσουν τις 2-3 ώρες που τελούσαν σε καταστολή. Μέχρι να τελειώσει η μέρα, έχουν καταφέρει να διαπληκτιστούν όλοι με όλους, να χεστούν πατώκορφα, να εκτεθούν ανεπανόρθωτα, να ρίξουν το τρελό βρισίδι, να ανταλλάξουν 3.761 φαρμακερές ματιές και να δημιουργήσουν ένα κλίμα σοκ και δέους κι έναν εργασιακό χώρο που παραπέμπει σε ναρκοπέδιο.
Κι εδώ έρχομαι εγώ και μερικοί άλλοι σαν κι εμένα που αποτελούμε σιωπηλή μειοψηφεία, όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί κινδυνεύει άμεσα η σωματική μας ακεραιότητα. Εμένα λοιπόν, δε με νοιάζει καθόλου που ξυπνάω νωρίς τις Δευτέρες, που πάω στη δουλειά μου πρώτα γιατί μου αρέσει και μετά γιατί πρέπει, που απεχθάνομαι το ατέλειωτο μοιρολόγι και την αγένεια όταν παντρεύονται με τον πανικό, που στο φινάλε, θέλω να δουλέψω για να μην πάρω δωράκι το απόγευμα για το σπίτι και όμως, μάταια γιατί πολύ απλά δε μ' αφήνουν.
Έχω δοκιμάσει τα πάντα. Ωτοασπίδες, αγαπημένη μουσική με ακουστικά, απόλυτο ζεν και αναπνοές, όμως δε βοηθάνε ιδιαίτερα γιατί δυστυχώς ακόμα κι αν κόψω τον ήχο, έχω αυτή την απόλυτη εικόνα του χάους να προβάλλεται σε πεδίο 360° γύρω μου, μια τέλεια εικόνα που και οι καλύτερες HD τηλεοράσεις θα ζήλευαν. Μέχρι τις 2 έχουν γίνει τα νεύρα μου κομπολόι και τότε αρχίζει η δεύτερη πράξη του έργου.
Κι αναρωτιέμαι...
Τόσο σκατά περνάνε όλοι αυτοί τα Σαββατοκύριακά τους που έρχονται δευτεριάτικα πρωΐ πρωΐ με μόνο σκοπό να κάνουν και τους άλλους έτσι; τόση μιζέρια πώς την αντέχουν μαζεμένη και ειλικρινά, πως και δεν τους έχει δηλητηριάσει μέχρι σήμερα, μπας και σωθούμε οι υπόλοιποι;
Τους μόνους που δικαιολογώ να γκρινιάζουν τις Δευτέρες είναι τα παιδάκια του δημοτικού, που μετά από ένα σαββατοκύριακο παιχνιδιού, το σχολείο τους φαίνεται κάτεργο.
Τα "παιδάκια" μεταξύ 25-40 δεν έχουν δικαιολογία, στο κάτω κάτω ας φροντίσουν να βελτιώσουν τη ζωή τους, ας φεύγουν τα σαββατοκύριακα για να έχουν κάτι να τους γεμίζει την εβδομάδα, ας το βουλώσουν στην τελική. Κι αν δε μπορούν, ας παραιτηθούν κι ας κάτσουν σπίτι τους να φτιάχνουν φασόν μπρίζες και χειροτεχνίες.
Ασταδιάλα που έλεγε και ο Ψάλτης, εγώ τι αμαρτίες πληρώνω να ξημερώνει Τρίτη και να μην έχω καμιά όρεξη να πάω να δω τα μούτρα τους;

Άσπρο - Μαύρο

Το σύννεφο που αποφασίσατε να ζείτε κρύβει τον ήλιο μου.
Η ευτυχία σας σκιάζει τη δική μου αλλά δε θα 'ναι για πολύ.
Αργά ή γρήγορα θα φυσήξει, εσείς θα διαλυθείτε,
ο ήλιος μου κι εγώ όμως, όχι.

Κάποιοι σε σκέφτονται

Όταν διάβασα πριν από αρκετές μέρες ένα άρθρο στα ΝΕΑ του Γκαζμέντ Καπλανι για τη Λάικα (στις 3 Νοεμβρίου έκλεισαν 50 χρόνια από την εκτόξευσή της με τον Σπούτνικ 2 για το "καλό" της επιστήμης), ούτε που φαντάστηκα πώς αυτό μπορεί να συνδυάζεται με την καθημερινότητά μου.

Το τραγούδι Μοan από τους Τrentemoller (Feat. Ane Trolle) είναι το πρώτο σε μια playlist με αγαπημένα τραγούδια που ακούω καθημερινά εδώ και τέσσερις μήνες.

Όταν σήμερα το πρωΐ αναζήτησα για πρώτη φορά το video clip του, δεν είχα την παραμικρή ιδέα τί με περίμενε. Και κυρίως, πώς μια σύνθεση εικόνας και ήχου θα με έκανε να νιώσω την απόλυτη αντίφαση. Αγαλλίαση κι αηδία, ελπίδα και φόβο και συνάμα, τη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ τους.

Θα καταλάβετε μόνο αν δείτε το εκπληκτικής σκηνοθεσίας βίντεο που ακολουθεί, ακούσετε τη μουσική δυνατά και διαβάσετε όχι μόνο τους στίχους, αλλά κι ανάμεσα απ' αυτούς.

I’ve been thinking too much about you
See the sunset with no sleep at all
Constantly thinking about you
And I can’t get through this at all

I’ve been thinking too much about you
I’ve been staring at the floor
I’ve listened to all the tunes I love
but made me feel quite blue

I’ve been thinking too much about you
See the sunrise still no sleep at all
Constantly thinking about you
And my eyelids won’t close at all

Κάποιοι σε σκέφτονται κι εγώ μαζί.

Θεϊκός κώλος

Μια ομάδα ράγκμπυ στη Γαλλία, αφού είδε και αποείδε ότι το σπορ δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στη χώρα, βρήκε άλλο τρόπο να συναρπάσει τα πλήθη! Από το 2000 βγάζει το ημερολόγιο Dieux du Stade (Θεοί του σταδίου για τους μη γαλλομαθείς), όπου οι παίκτες ποζάρουν ημίγυμνοι και μας κολάζουν. Κάπου διάβασα δε, ότι οι πωλήσεις του ημερολογίου συγκρίνονται με αυτές του αντίστοιχου που βγάζει η Pirelli και το βρήκα πολύ δίκαιο.
Επιτέλους, αποενοχοποιήθηκε το οφθαλμόλουτρο για τα κοριτσίστικα ματάκια που αν δεν το έχετε αντιληφθεί ήδη, ιντριγκάρονται κι αυτά από γυμνασμένα και γυμνά σώματα του αντίθετου φύλου.
Κάποιοι κακεντρεχείς διαδίδουν ότι το ημερολόγιο είναι η χαρά του gay, λες και οι γυναίκες δεν έχουμε φαντασιώσεις και σκοτεινούς πόθους. Οι gay είναι περισσότερο ειλικρινείς ως προς τις θέσεις και τις προθέσεις τους, τουλάχιστον περισσότερο από μια μερίδα γυναικών που τις κρύβουν καλά και αφήνουν να πλανάται η εντύπωση πως ο ιδανικός άντρας πρέπει να έχει χιούμορ, οξύ πνεύμα, γενναιόδωρη... διάθεση, να είναι πιστός, ενώ η εξωτερική εμφάνιση δεν παίζει και τόσο σπουδαίο ρόλο στην επιλογή τους. Μην τις πιστεύετε!
Εννιά στις δέκα από τις γυναίκες που γνωρίζω, και σας διαβεβαιώ ότι διαθέτουν υψηλό μορφωτικό επίπεδο, είναι επαγγελματικά καταξιωμένες, μεταξύ 25 και 40, οικονομικά ανεξάρτητες και αρκετά έμπειρες σε θέματα σχέσεων, "κολλάνε" όταν ο κούκλος κούριερ μπαίνει στο γραφείο ή χαζεύουν τις πλάτες του γυμναστή τους, καθώς αυτός τους δείχνει πως να σηκώνουν τα βαράκια τους.
Εννιά στις δέκα λοιπόν, και δεν αποτελώ τη μία (που σίγουρα είναι ανέραστη), πιστεύουμε πως ο ιδανικός άντρας πρέπει να διαθέτει, μεταξύ όλων των άλλων βεβαίως, και θεϊκό κώλο.

"ΟΧΙ"

Όχι. (αδιάλλακτο)

ΌΧΙ! (φανατισμένο)

Όχι; (απορημένο)

Όχι... (αμφίβολο)

Όχι ρε πούστη μου, ρε γαμώτο κλπ. (αδικημένο)

Όχι ρε μαλάκα! (εκνευρισμένο)

Όχι ακόμα, απόψε, αύριο, μεθαύριο κλπ. (υποσχόμενο να γίνει ναι αργότερα)

Όχι αγάπη μου, μωρό μου, λατρεία μου κλπ. (ψεύτικο)

Όχι άλλο ψέμα, κάρβουνο, καφέ, κρασί κλπ (αγανακτισμένο)

Όχι άλλο όχι! (δικό μου)

12 και 12

12 και 12 έλεγε το ρολόι όταν έκανα κλικ για "νέα ανάρτηση".

Η καινούργια μέρα ξεκίνησε ήδη, χωρίς να το πάρω καν είδηση. Η παλιά δεν έχει τελειώσει ακόμα, τουλάχιστον όχι για μένα. Ένα ατελείωτο σερί, όριά μου πού είστε, ακόμα να φανείτε στο βάθος και να μου δείξετε την καρό σημαία;

Αντέχω φαίνεται και το ξέρουν καλά οι βασανιστές μου. Δε μαρτυράω ούτε τους συνεργάτες μου, ούτε τα ταπεινά μου κίνητρα, και όχι, δεν ομολογώ. Προσπαθούν να με στριμώξουν στη γωνία, να πω τα παρατάω, να λυγίσω και να ζητήσω χάρη. Νομίζουν. Αντέχω ρε.
Κρυστάλλινο ποτήρι, λίγος πάγος, λίγο haig, απόψε το είχα ανάγκη. Γράφω για να κρατάω τις στιγμές, σε μια εβδομάδα μπορεί να σκέφτομαι αλλιώς, όμως αυτό το ποστ θα μου θυμίσει τη στιγμή και την αιτία. Και δεν είμαι από τους ανθρώπους που θέλω να ξεχνάω, το αντίθετο, θέλω να θυμάμαι τα πάντα.
Κι όχι μόνο δεν καρφώνω κανένα και δεν λυγίζω, αλλά χαμογελώ συνέχεια. Σαν τις χορεύτριες του κλασικού μπαλέτου που τα πόδια τους μπορεί να λιώνουν από τον πόνο των πουέντ, αλλά εκείνες πρέπει να χαμογελούν για όση ώρα χορεύουν. Κι ας κλάψουν μετά.
Εγώ όμως δεν κλαίω.
Βάζω λίγο haig ακόμα και ταξιδεύω νοερά σε μέρη που έχω πάει και σε μέρη που σχεδιάζω να πάω. Κυνηγάω μια ποιότητα ζωής, ακόμα κι αν κρατήσει για δυο μέρες ή δυο λεπτά. Μου αρκεί τόσο για να αντέξω την ηλίθια πραγματικότητα. Μια ποιότητα ζωής που ξεχωρίζει από μικρές λεπτομέρειες, όπως μια σατέν ζώνη σε ένα απλό φόρεμα ή το διάβασμα έστω δυο σελίδων από το βιβλίο μου στο μετρό. Η δική μου ποιότητα. Αυτή που θέλουν ορισμένοι να τη χωρέσουν στη μιζέρια τους.
Δε μπαίνει ρε.
Και το "ρε" δεν είναι μαγκιά, δεν είναι λαϊκό κατάλοιπο, ούτε μια ένδειξη κατώτερου επιπέδου. Η άμυνα μου είναι στη γλώσσα που αυτοί καταλαβαίνουν, μια λέξη αρκετή για να τους αποσυντονίσει και να τους δώσει το μήνυμα ότι δε χωράει άλλες σταγόνες το ποτήρι.

Δύσκολες ώρες

Δεν προλαβαίνω ούτε να σκεφτώ, περνάω δύσκολες ώρες.
Νιώθω σαν το σκυλί του Παβλόφ εκείνο με την κομμένη ουρά, στο πίσω δεξιά κλουβάκι, ναι αυτό που δείχνει τα δόντια του αλλά μόλις χτυπά το κουδούνι, κυλιέται στο πάτωμα και παρακαλάει. Τόσο μαλακισμένο σου λέω.

Στη δουλειά βιώνω σουρεάλ καταστάσεις.
Ο gay δηλωμένος συνάδελφος μου είπε πως θέλει να μου κάνει παιδί καθώς θεωρεί ότι έχω το τέλειο σώμα και πνεύμα κι επιμένει πως δεν είναι πλάκα, το έχει σκεφτεί σοβαρά. Προς απάντησή του, βγήκα στον 14ο όροφο στο πάραθυρο και απείλησα να πέσω.

Στη προσωπική μου ζωή πιο ρεάλ δε γίνονται.
Περισσότερα δε θέλω να πω, αυτή τη στιγμή το ζω και όταν ζω κάτι δεν το σκέφτομαι, δεν το αναλύω, μετά όμως ευχαρίστως το ξεκατινιάζω. Μετά, που είναι αργά βέβαια.

Στη φανταστική μου ζωή πίνω μαρτίνι δίπλα στην τεράστια πισίνα μου.
Κι αυτός ο ηλίθιος πιτσιρικάς που καθαρίζει σήμερα έχει έρθει με μαγιό ενώ του έχω τονίσει χίλιες φορές πως δεν θέλω να φοράει απολύτως τίποτα. Σκέφτομαι να τον τιμωρήσω με παθιασμένο σεξ και προχωρώ προς το εσωτερικό του σπιτιού για να φορέσω κάτι πιο ανάλαφρο.

Γυμνή υπόσχεση

Αν είχα το θάρρος, θα σου έστελνα ένα γράμμα που θα ξεκίναγε κάπως έτσι.

Μια κεκτημένη ταχύτητα ορίζει το σύμπαν μου, όλα κινούνται σα να μην έχει αλλάξει τίποτα από τότε. Πάει καιρός, όμως για μένα οι μέρες κυλάνε η μια μετά την άλλη, και μάλλον όχι, δεν κυλάνε, κατρακυλάνε είναι η λέξη που έψαχνα. Χιονοστιβάδα που παρασύρει και παρασύρεται από τις εξελίξεις, με απόλυτη άγνοια του μεγέθους της καταστροφής που μπορεί να προκαλέσει.
Αν ήσουν κοντά μου, θα με ρώταγες γιατί δεν πατάω το stop ή έστω το pause. Να πάρω μια ανάσα, να σκεφτώ την επόμενη κίνησή μου. Δεν είσαι όμως, κι εγώ δεν αναρωτιέμαι για το αυτονόητο. Τουλάχιστον όχι πια. Το μόνο που έμεινε ίδιο είναιη αδιαλλαξία μου σχετικά με τα δεδομένα. Αποδείχτηκε πως είχα δίκιο, κι ας φώναζα μέσα μου πως για μια φορά θέλω να είμαι λάθος.
Μου έχεις λείψει όσο κανείς.
Τις νύχτες που ο ήχος χαμηλώνει ακούω τη σιωπή σου.
Είναι στιγμές που θέλω να σε πάρω τηλέφωνο, να σε ακούσω να αναπνέεις, μετά να κλείσω. Και κάποιες άλλες να περιμένω απέναντι από το σπίτι σου, να δω τη φιγούρα σου μέσα από τις τραβηγμένες κουρτίνες. Αυτοτιμωρούμαι με τη σκέψη, οι πράξεις είναι μόνο για τους γενναίους κι εγώ δεν το αξίζω. Μου έχεις λείψει αφόρητα. Τι να παραδεχτείς και σε ποιον. Κομμένες φράσεις κρέμονται στα χείλη και στο βλέμμα μόνο η απόγνωση της απώλειας.
Δεν υπήρξες ποτέ κι όμως κάποτε ήσουν δικός μου. Αν υπάρξεις ξανά και πάλι θα σε χάσω. Είναι η μοίρα μας μωρό μου, να συναντιόμαστε και να προσπερνάμε ο ένας τον άλλο, μέχρι την επόμενη φορά που θα ξαναχαθούμε. Δε φταίει κανείς μας πάντως. Λεηλατημένες πόλεις που έτσι κι αλλιώς θα καιγόντουσαν το επόμενο καλοκαίρι. Δεν αντιστάθηκες στην παράνοιά μου κι εγώ δεν αποδέχτηκα τη δική σου.

Είμαι πολύ καλά χωρίς εσένα. Δεν είμαι τίποτα χωρίς εσένα.
Ποια φράση αναιρεί την άλλη;
Σκέφτομαι τις στιγμές μας και τις αναπαριστώ με κάθε τρόπο. Στο ρόλο σου μπορεί να είναι ένας άλλος, εγώ βλέπω εσένα. Νιώθω εσένα, όπως σε ένιωθα τότε που έμπαινες μέσα μου και η γη σταματούσε να γυρίζει. Κάποιες φορές μόνο, γιατί κάποιες άλλες σε πουλάω και δίνομαι πρόστυχα, ψυχή τε και σώματι, σε ένα καινούργιο ψέμα.

Αν είχα το θάρρος, θα σου έστελνα ένα γράμμα που θα τελείωνε κάπως έτσι.

Ξέχασε όσα διάβασες και σκίσε αυτές τις σελίδες. Την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε και θα ποζάρω γυμνή για να με ζωγραφίσεις, σου υπόσχομαι πως η μιζέρια του χτες δε θα σκοτώσει την αυταπάτη του αύριο. Θα με πιστέψεις;

Νόμισμα και κέρατο

Κάθε νόμισμα έχει δυο πλευρές, ενώ το κέρατο έχει τρεις.

Όταν κερατώνεις κάποιον/α, κατά 99% δεν αισθάνεσαι τύψεις. Έχεις πολλές καλές δικαιολογίες για τον εαυτό σου, άψογες άμυνες απέναντι στην όποια ηθική σου, όπως για παράδειγμα, "με πιέζει πολύ", "είναι ανασφαλής και με τη συμπεριφορά του/της με ωθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση", "έχουμε χαλαρή σχέση" κι άλλες τέτοιες.

Όταν κερατώνεις κάποιον/α, κατά 99% του/της λες εκπληκτικά ψέμματα, τόσο καλά που στο τέλος αυτοχειροκροτείσαι για την ικανότητά σου να εφευρίσκεις συνέχεια ιστορίες, του τύπου "πέθανε ένας συνάδελφος, θα τον κλαίμε όλο το βράδι", "ο κολλητός μου χωρίζει, θέλει υποστήριξη", "η θεία μου έχασε τον σκύλο της, έψαχνα όλο το σ/κ να τον βρω" κ.ο.κ.

Όταν κερατώνεις κάποιον/α, κατά 99% την περίοδο του κερατώματος σου φταίει ακόμα και ο αέρας που αναπνέει. "Δουλεύεις πολύ κι εγώ θέλω να βγαίνω", "είσαι ζηλιάρα/ης και με ενοχλείς", "είσαι γκρινιάρης/α και μου τη σπας", "έχω βαρεθεί τη ρουτίνα σου" κλπ.

Όταν κερατώνεις κάποιον/α, κατά 99% λες ψέμματα και στον τρίτο άνθρωπο. "Δεν την αντέχω την τρελή, αύριο χωρίζω","είσαι όλα όσα ήθελα, είμαι πολύ τυχερός/ή", "είναι πολύ μαλάκας, θα τον αφήσω σιγά σιγά γιατί φοβάμαι", "η σχέση μας είχε φτάσει στο τέλος της", "αύριο δε μπορώ, θα φάω με τους γονείς μου", όταν ο τρίτος άνθρωπος αρχίζει να έχει απαιτήσεις.

Όταν κερατώνεις κάποιον/α, κατά 99% δε θες να χωρίσεις. Απολαμβάνεις τη σιγουριά ενός γάμου/σχέσης, αλλά ικανοποιείς και την ανάγκη σου για λίγο excitement και έντονες συγκινήσεις.

Όταν κερατώνεις κάποιον/α, κατά 99% χωρίζεις μόνο όταν σε πιάσουν στα πράσα και για να μην το κουράζω, κατά 99% ζητάς συγνώμη, παρακαλάς, προσπαθείς να εξηγήσεις "δεν είναι αυτό που νομίζεις", το αρνείσαι κατηγορηματικά, το παλεύεις με κάθε τρόπο γιατί δε θες να βγεις ο μαλάκας που τον πιάσανε.

Το μόνο σίγουρο είναι πως όταν κερατώνεις κάποιον/α, κατά 100% δεν είσαι σίγουρος για αυτόν/ή. Δεν ξέρεις αν τον θέλεις στη ζωή σου, αν θέλεις να κάνεις παιδιά μαζί της, να φτιάξεις εξοχικό μαζί του, να πας διακοπές κι άλλα τέτοια ζωτικής σημασίας θέματα.

Όποιος διαβάζει αυτό το μπλογκ, που σιγά μην είναι και πάνω από τρεις μαζί με μένα, μπορεί να αναρωτηθεί και δικαίως, δε διαφωνώ, για το πόσο ειδήμων είμαι. Θεωρώ λοιπόν ότι είμαι, γιατί υπήρξα σε όλες τις πλευρές και μάλιστα εν γνώση μου.

Τα είχα με τύπο που ήταν δεσμευμένος με άλλη.
Σε άλλη χρονική στιγμή, κεράτωνα τον επί τριετίας φίλο μου.
Σε άλλη φάση, με κεράτωνε ο άντρας που θα παντρευόμουν σε λίγους μήνες.
Εν ολίγοις, υπήρξα και η πέτρα του σκανδάλου για άλλο ζευγάρι, η "πουτάνα" για τον τότε φίλο μου και το "θύμα" που έτρωγε το κέρατο στην τελευταία περίπτωση.

Έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα πια. Το κέρατο είναι ελκυστικό, συνήθως δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, σπάνια ο τρίτος άνθρωπος είναι καλύτερος από αυτόν που έχεις, όμως οι συνθήκες σε κάνουν να τον/την βλέπεις θεό/ά. Ποιές συνθήκες; αυτές που προκύπτουν από την καθημερινότητα μιας σχέσης, την κούραση των υποχρεώσεων και σίγουρα, τη συνήθεια. Ενώ ο/η "άλλος/η" είναι πάντα φρέσκοι, έτοιμοι για όλα, πρόθυμοι και χαρωποί. Γιατί άραγε; Γιατί τους βλέπεις μόνο μετά από ραντεβού. Έχουν όλο το χρόνο να ετοιμαστούν, να αφήσουν πίσω τους δουλειά, σκέψεις, προβλήματα και βάλε και τη συγκίνηση που φέρνει το κρυφτούλι, το ραντεβού πηγαίνει πρίμα.
Μου φαίνεται οξύμωρο να το έχω ζήσει από όλες τις πλευρές του. Κάποιος θα έλεγε ότι πλήρωσα τις μαλακίες μου, εγώ λέω πως ρόδα είναι και γυρίζει. Άλλωστε το κέρατο, δεν είναι ολυμπιακό άθλημα ώστε να χρειάζεται να έχει κανείς εξαιρετικά ταλέντα, όλοι μπορούν να το κάνουν. Τόσο εύκολο στην αρχή, τόσο ευχάριστο στην πορεία, τόσο δυσάρεστο στο τέλος. Από όλες τις πλευρές.

Δε θα ξεχάσω το μαλάκα που δε χώρισε για μένα. Είχα απαιτήσεις και έπαψα πια να είμαι το "τέλειο μωρό". Αυτός γύρισε στην άλλη κι εγώ έμεινα μαλάκας.
Δε θα ξεχάσω τον φίλο που κεράτωνα, κυρίως το βλέμμα του όταν το έμαθε. Πριν φύγει είπε "κρίμα περνάγαμε καλά" κι όταν αργότερα, μου πέρασε η τρέλα για τον άλλο, ήξερα πως είχε δίκιο. Τα σκάτωσα και έμεινα μαλάκας.
Δε θα ξεχάσω κι αυτόν που με κεράτωνε σχεδόν από την αρχή της σχέσης, αλλά εγώ το έμαθα λίγο πριν το γάμο. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη στην άγνοιά μου και πάλι βγήκα μαλάκας.

Ψέμματα, μοναδικές στιγμές, στρατηγικές, σκηνές και κλάματα, μυστικά και ξενοδοχεία, μια λεπτή γραμμή τα χωρίζει όλα. Και τελικά, δεν παίζει κανένα ρόλο σε ποια πλευρά είσαι, γιατί και στις τρεις περιπτώσεις, χάνεις. Ενώ στο κορώνα γράμματα, έχεις πάντα 50% πιθανότητα να κερδίσεις. Ένας πολύ μεγαλύτερός μου φίλος και μάλιστα σούπερ γκόμενος στα νιάτα του, αλλά ακόμα και σήμερα, κάποτε μου είπε ότι έχει καταλήξει σε ένα συμπέρασμα: και την πιο ωραία γκόμενα, κάποιος ήδη έχει βαρεθεί να την πηδάει. Το δικό μου συμπέρασμα: η αγάπη είναι μεγάλη απάτη, καλύτερα κυνήγα το νόμισμα και για όποιον δεν κατάλαβε, τα λεφτά.

'Ανθρωποι είναι κι αυτοί μωρέ

Μέχρι σήμερα έχουν εμφανιστεί πολλοί εθελοντές για το πείραμα, πραγματικά δεν πίεσα ποτέ κανένα, όλοι μόνοι τους χτυπάνε δειλά δειλά την πόρτα, κάθονται στην άκρη της καρέκλας και συμπληρώνουν τη φόρμα της αίτησης. Στο μόνο που επιμένω είναι εκεί στην τελευταία παράγραφο, τα ψιλά γράμματα που λένε ότι "ουδεμία απαίτηση έχω ή θα έχω από την επιστημονική ομάδα" και επίσης, "συμμετέχω στο πείραμα με απολύτως ιδία ευθύνη". Αφού πέφτουν και οι υπογραφές, ξεκινάει κατευθείαν η διαδικασία.

Στάδιο Α
Πρώτο, δεύτερο, τρίτο ποτό, γεύμα σε εστιατόριο, δείπνο στο σπίτι του, πικνκικ στο πάρκο, καφέ στην πλατεία, καφέ στη θάλασσα, σινεμά σε μούλτιπλεξ, θέατρο στο κέντρο, συναυλία στη Μαλακάσα, έκθεση ζωγραφικής στην Τεχνόπολη, σαββατοκύριακο στην Ύδρα, ταξίδι στο Λονδίνο, μονοήμερη στην Αράχωβα, δεκαήμερο στα Κουφονήσια, επίσκεψη σε φίλους για ποτό και χαρτιά, επίσκεψη σε γονείς, επίσκεψη σε γιαγιάδες παππούδες και άλλα κοινωνικά.

Στάδιο Β
Ξέχασα το σεξ. Σεξ παντού. Σεξ συνέχεια.
Στο σπίτι, στο κρεβάτι, στο πάτωμα, στην κουζίνα, στο μπαλκόνι, στο αυτοκίνητο, στο πάρκο μετά το πικνικ, στο Λονδίνο, στην Ύδρα, στο σπίτι των φίλων όταν αυτοί κοιμίζουν το μωρό τους, σεξ στο δρόμο για Αράχωβα, σεξ στα βουνά, σεξ στη θάλασσα, σεξ, σεξ, σεξ και πάλι σεξ.

Στάδιο Γ
Πλήθος πληροφοριών αποθηκεύονται στο πίσω μέρος του μυαλού, ονόματα, διευθύνσεις φίλων, γνωστών, αφεντικών, πρώην γκόμενων, πρώην παραλίγο γκόμενων, μοντέλων αυτοκινήτων, μοντέλων κινητών, μοντέλων γενικότερα, μάρκες ανδρικών ρούχων, υποδημάτων, αξεσουάρ και άλλων αγορίστικων παιχνιδιών, γενέθλια της μαμάς, του μπαμπά, των φίλων, τηλέφωνα σταθερά, κινητά, φαξ, email και άλλα τόσα που καταγράφονται νύχτα μέρα, καταλαμβάνοντας πολύτιμο χώρο στο σκληρό μου δίσκο.

Στάδιο Δ
Νεύρα γιατί έχασε ο Ολυμπιακός, η Εθνική ποδοσφαίρου, μπάσκετ, μπάντμιντον, μιζέρια για την αύξηση που ήταν ψίχουλα, κλάψα για την προαγωγή που τελικά πήρε άλλος, άγχος για τα λεφτά που δε φτάνουν, πανικός για τα έξοδα που τρέχουν, γκρίνια για τις δόσεις του αυτοκινήτου, του σπιτιού, του δανείου, φωνές για τη βρύση του μπάνιου που στάζει, βρισιές στον υδραυλικό που δε σηκώνει το τηλέφωνο, απογοήτευση γιατί το βράδι νυστάζει νωρίς, φόβος για πρόωρες εκσπερματώσεις και ατελείς στύσεις και τελειωμό δεν έχει.

Στάδιο Ε
Το πειραματόζωο βρίσκεται σε φάση κατάρρευσης.Φεύγω.
Το πειραματόζωο αντιδρά σπασμωδικά, παρακαλάει, κλαίει, βρίζει, τα σπάει, ζηλεύει, απειλεί, παρακολουθεί, παίρνει τηλέφωνα από απόκρυψη, παίρνει τηλέφωνα παλιές γκόμενες, πηδάει παλιές γκόμενες, παίρνει τηλέφωνα φίλους, παίρνει θάρρος γενικότερα, βγαίνει έξω μόνος, κυκλοφορεί στα παλιά στέκια, δηλώνει παντού ελεύθερος, φλερτάρει, γοητεύει, γοητεύεται, γνωρίζει κάποια άλλη να περνάει ο καιρός.

Στάδιο Ζ
Γυρίζω. Το πειραματόζωο φρικάρει, έχει ξεχάσει, θέλει να ξεχάσει, με διώχνει, το μετανιώνει, παρακαλάει εκ νέου, ακολουθεί σεξ, πολύ σεξ, συνέχεια και παντού. Τα προηγούμενα στάδια αρχίζουν από την αρχή, δεν είναι πλέον τόσο ξεκάθαρο πού αρχίζουν και πού τελειώνουν, οι παλιές παρέες τηλεφωνούν, οι νέες γνωριμίες τηλεφωνούν, το πειραματόζωο έχει αμφιβολίες.

Στάδιο Στ1
Το πειραματόζωο βγαίνει από το πείραμα με εθελουσία έξοδο.

Στάδιο Στ2
Το πειραματόζωο παραμένει στο πείραμα μπερδεύοντας συνέχεια τα στάδια. Δεν γνωρίζει ότι περιμένει άλλο πειραματόζωο, που ανυπομονεί από το στάδιο Γ μάλιστα.

Στάδιο Στ3
Το πειραματόζωο παραμένει στο πείραμα περιορίζοντας επιμελώς τα στάδια Γ και Δ. Υποψιάζεται την πιθανή αντικατάστασή του από νέο πειραματόζωο.

Στάδιο Στ4
Το πειραματόζωο είναι εντελώς άχρηστο πλέον για το πείραμα. Νέο πειραματόζωο.

Γιατί έγινα μπλόγκερ

Εδώ και 3-4 μέρες παριστάνω το blogger. Δεν είπα σε κανέναν ότι έχω ιστολόγιο, το πιθανότερο είναι να με ρωτούσαν τι είναι αυτό και βαριόμουν να εξηγήσω. Κάτι φίλοι που έχουν μπλογκ, ακόμα δεν ξέρουν ότι έφτιαξα κι εγώ, λεω να μπω στα δικά τους και να τους κάνω πλάκα. Έγινα όμως μέλος της e-pareas, κάπου είχα ακούσει για αυτό, φαίνεται ωραίο να είναι μαζεμένα πολλοί και να μοιράζονται ένα κοινό χώρο στο απόλυτο κενό που λέγεται διαδίκτυο. Έβαλα κι ένα τράκερ, το μπλε σηματάκι που είδα ότι πολλοί το έχουν, βρήκα την άκρη, το απέκτησα κι εγώ, έμαθα και πως δουλεύει, φαντάζομαι ότι για να το βάζουν όλοι, κάποιο νόημα έχει. Σιγά σιγά θα βάλω και μια λίστα με άλλους μπλόγκερ που διαβάζω. Πάντως, δεν ξέρω κανένα προσωπικά και δε με ξέρει κανείς, κι αυτό σίγουρα, μου δίνει την άνεση να γράφω ελεύθερα.

Αποφάσισα να μην αποκαλύψω από την αρχή αν είμαι άντρας ή γυναίκα, ένας μπλόγκερ, ο μοναδικός που μου άφησε σχόλιο στο πρώτο μου ποστ, με αποκάλεσε "φίλε", θεωρώντας πως είμαι άντρας. Δεν είμαι. Είμαι μια ακόμα γυναίκα που λέει συχνά oh fuck it και το The Curse of Millhaven που ήταν το ντεμπούτο αυτού του μπλογκ, είναι το αγαπημένο της τραγούδι.

Πριν ξεκινήσω αυτό το μπλογκ, διάβαζα διάφορα, κάποια γνωστών και συναδέλφων και μετά από τα λινκς τους προχωρούσα σε άλλους άγνωστους ανθρώπους. Επίσης, πρέπει να πω ότι παρότι ένα περίπου εξάμηνο διάβαζα μπλογκς, ποτέ δεν αισθάνθηκα άνετα να αφήσω κανένα σχόλιο, από τη μια γιατί δεν είχα ψευδώνυμο κι από την άλλη γιατί δεν πίστευα ότι είχε νόημα. Έμπαινα μέσα σε σπίτια, έβλεπα από κλειδαρότρυπες, κρυφάκουγα πίσω από τοίχους, κάπως έτσι μου φαινόταν το να διαβάζω ιστορίες από την προσωπική ζωή των άλλων. Μέχρι που μια μέρα σκέφτηκα ότι ίσως δεν είναι έτσι. Ότι όλοι αυτοί μπορεί να γράφουν αλήθειες, μπορεί μέσα από τις φανταστικές ιστορίες τους να βγάζουν αυτοβιογραφικά στοιχεία, μπορεί όμως και όχι. Μπορεί απλά να θέλουν να οδηγήσουν τους αναγνώστες τους σε μονοπάτια παράξενα, να τους αποπροσανατολίσουν, να κλέψουν λίγα λεπτά δόξας, να γίνουν οι ήρωες της μέρας. Ακόμα κι έτσι μου φάνηκε συναρπαστικό. Ένα παιχνίδι είναι, που οι όροι του είναι καθαρά υπόθεση των παικτών, ή τους αποδέχεσαι ή τους απορρίπτεις.
Ήμουν σχεδόν έτοιμη.

Η κατάλληλη στιγμή ήρθε πριν από δέκα μέρες. Η ζωή μου ανατράπηκε με βίαιο τρόπο. Ο Κοέλο που προσωπικά τον απεχθάνομαι, έλεγε σε κάποιο βιβλίο του, ότι όταν πραγματικά θέλεις κάτι, το σύμπαν συνομωτεί μαζί σου για να το αποκτήσεις ή κάπως έτσι τελοσπάντων.
Στην περίπτωσή μου, το σύμπαν συνομώτησε εναντίον μου. Και από άγγελος έγινα τέρας που βέβαια δε θα φτάσει ποτέ στο φόνο όπως η Loretta του τραγουδιού, όμως θα δυσκολέψει πολύ τις καταστάσεις για όσους ανέτρεψαν τις δικές της ισορροπίες. Έτσι λοιπόν, επειδή λεφτά για ψυχανάλυση δεν έχω και κυρίως υπομονή για κάτι τέτοιο, είπα κι εγώ να γίνω μπλόγκερ.

Τελικά, ήταν απλό.

Θα μπορούσε να 'ναι κι έτσι

The Curse of Millhave του Nick Cave αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης αυτής της σελίδας. Δεν έχω ιδέα ποια θα είναι η συνέχεια, τίποτα δεν είναι προσχεδιασμένο, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Μέρα με τη μέρα θα προχωράμε μαζί, φτιάχνοντας ένα ιστό για θύματα και θύτες, εγώ θα βάζω τιςς σκέψεις μου κι εσείς τα σχόλια σας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ακόμα κι ένας άγγελος μπορεί να μεταμορφωθεί σε τέρας.

Oh fuck it! I'm a monster! I admit it.

Δυστυχώς δεν έχω το τραγούδι σε mp3, έτσι ανέβασα αυτό από το youtube, ακολουθούν και οι στίχοι για να ξέρετε τί ακούτε.

I live in a town called Millhaven
And it's small and it's mean and it's cold
But if you come around just as the sun goes down
You can watch the whole town turn to gold
It's around about then that I used to go a-roaming
Singing La la la la La la la lie
All God's children they all gotta die
My name is Loretta but I prefer Lottie
I'm closing in on my fifteenth year
And if you think you have seen a pair of eyes more green
Then you sure didn't see them around here
My hair is yellow and I'm always a-combing
La la la la La la la lie
Mama often told me we all got to die
You must have heard about The Curse Of Millhaven
How last Christmas Bill Blake's little boy didn't come home
They found him next week in One Mile Creek
His head bashed in and his pockets full of stones
Well, just imagine all the wailing and moaning
La la la la La la la lie
Even little Billy Blake's boy, he had to die
Then Professor O'Rye from Millhaven High
Found nailed to his door his prize-winning terrier
Then next day the old fool brought little Biko to school
And we all had to watch as he buried her
His eulogy to Biko had all the tears a-flowing
La la la la La la la lie
Even God's little creatures, they have to die
Our little town fell into a state of shock
A lot of people were saying things that made little sense
Then the next thing you know the head of Handyman Joe
Was found in the fountain of the Mayor's residence
Foul play can really get a small town going
La la la la La la la lie
Even God's children all have to die
Then, in a cruel twist of fate, old Mrs Colgate
Was stabbed but the job was not complete
The last thing she said before the cops pronounced her dead
Was, "My killer is Loretta and she lives across the street!"
Twenty cops burst through my door without even phoning
La la la la La la la lie
The young ones, the old ones, they all gotta die
Yes, it is I, Lottie. The Curse Of Millhaven
I've struck horror in the heart of this town
Like my eyes ain't green and my hair ain't yellow
It's more like the other way around
I gotta pretty little mouth underneath all the foaming
La la la la La la la lie
Sooner or later we all gotta die
Since I was no bigger than a weavil they've been saying I was evil
That if "bad" was a boot that I'd fit it
That I'm a wicked young lady, but I've been trying hard lately
O fuck it! I'm a monster! I admit it!
It makes me so mad my blood really starts a-going
La la la la La la la lie
Mama always told me that we all gotta die
Yeah, I drowned the Blakey kid, stabbed Mrs. Colgate, I admit
Did the handyman with his circular saw in his garden shed
But I never crucified little Biko, that was two junior high school psychos
Stinky Bohoon and his friend with the pumpkin-sized head
I'll sing to the lot, now you got me going
La la la la La la la lie
All God's children have all gotta die
There were all the others, all our sisters and brothers
You assumed were accidents, best forgotten
Recall the children who broke through the ice on Lake Tahoo?
Everyone assumed the "Warning" signs had followed them to the bottom
Well, they're underneath the house where I do quite a bit of stowing
La la la la La la la lie
Even twenty little children, they had to die
And the fire of '91 that razed the Bella Vista slum
There was the biggest shit-fight this country's ever seen
Insurance companies ruined, land lords getting sued
All cause of wee girl with a can of gasoline
Those flames really roared when the wind started blowing
La la la la La la la lie
Rich man, poor man, all got to die
Well I confessed to all these crimes and they put me on trial
I was laughing when they took me away
Off to the asylum in an old black Mariah
It ain't home, but you know, it's fucking better than jail
It ain't such bad old place to have a home in
La la la la La la la lie
All God's children they all gotta die
Now I got shrinks that will not rest with their endless Rorschach tests
I keep telling them they're out to get me
They ask me if I feel remorse and I answer, "Why of course!
There is so much more I could have done if they'd let me!"
So it's Rorschach and Prozac and everything is groovy
Singing La la la la La la la lie
All God's children they all have to die
La la la la La la la lie
I'm happy as a lark and everything is fine
Singing La la la la La la la lie
Yeah, everything is groovy and everything is fine
Singing La la la la La la la lie
All God's children they gotta die

(οι στίχοι μπορεί να έχουν λάθη, όμως στα περισσότερα lyrics sites εμφανίζονται έτσι)