Γιατί έγινα μπλόγκερ

Εδώ και 3-4 μέρες παριστάνω το blogger. Δεν είπα σε κανέναν ότι έχω ιστολόγιο, το πιθανότερο είναι να με ρωτούσαν τι είναι αυτό και βαριόμουν να εξηγήσω. Κάτι φίλοι που έχουν μπλογκ, ακόμα δεν ξέρουν ότι έφτιαξα κι εγώ, λεω να μπω στα δικά τους και να τους κάνω πλάκα. Έγινα όμως μέλος της e-pareas, κάπου είχα ακούσει για αυτό, φαίνεται ωραίο να είναι μαζεμένα πολλοί και να μοιράζονται ένα κοινό χώρο στο απόλυτο κενό που λέγεται διαδίκτυο. Έβαλα κι ένα τράκερ, το μπλε σηματάκι που είδα ότι πολλοί το έχουν, βρήκα την άκρη, το απέκτησα κι εγώ, έμαθα και πως δουλεύει, φαντάζομαι ότι για να το βάζουν όλοι, κάποιο νόημα έχει. Σιγά σιγά θα βάλω και μια λίστα με άλλους μπλόγκερ που διαβάζω. Πάντως, δεν ξέρω κανένα προσωπικά και δε με ξέρει κανείς, κι αυτό σίγουρα, μου δίνει την άνεση να γράφω ελεύθερα.

Αποφάσισα να μην αποκαλύψω από την αρχή αν είμαι άντρας ή γυναίκα, ένας μπλόγκερ, ο μοναδικός που μου άφησε σχόλιο στο πρώτο μου ποστ, με αποκάλεσε "φίλε", θεωρώντας πως είμαι άντρας. Δεν είμαι. Είμαι μια ακόμα γυναίκα που λέει συχνά oh fuck it και το The Curse of Millhaven που ήταν το ντεμπούτο αυτού του μπλογκ, είναι το αγαπημένο της τραγούδι.

Πριν ξεκινήσω αυτό το μπλογκ, διάβαζα διάφορα, κάποια γνωστών και συναδέλφων και μετά από τα λινκς τους προχωρούσα σε άλλους άγνωστους ανθρώπους. Επίσης, πρέπει να πω ότι παρότι ένα περίπου εξάμηνο διάβαζα μπλογκς, ποτέ δεν αισθάνθηκα άνετα να αφήσω κανένα σχόλιο, από τη μια γιατί δεν είχα ψευδώνυμο κι από την άλλη γιατί δεν πίστευα ότι είχε νόημα. Έμπαινα μέσα σε σπίτια, έβλεπα από κλειδαρότρυπες, κρυφάκουγα πίσω από τοίχους, κάπως έτσι μου φαινόταν το να διαβάζω ιστορίες από την προσωπική ζωή των άλλων. Μέχρι που μια μέρα σκέφτηκα ότι ίσως δεν είναι έτσι. Ότι όλοι αυτοί μπορεί να γράφουν αλήθειες, μπορεί μέσα από τις φανταστικές ιστορίες τους να βγάζουν αυτοβιογραφικά στοιχεία, μπορεί όμως και όχι. Μπορεί απλά να θέλουν να οδηγήσουν τους αναγνώστες τους σε μονοπάτια παράξενα, να τους αποπροσανατολίσουν, να κλέψουν λίγα λεπτά δόξας, να γίνουν οι ήρωες της μέρας. Ακόμα κι έτσι μου φάνηκε συναρπαστικό. Ένα παιχνίδι είναι, που οι όροι του είναι καθαρά υπόθεση των παικτών, ή τους αποδέχεσαι ή τους απορρίπτεις.
Ήμουν σχεδόν έτοιμη.

Η κατάλληλη στιγμή ήρθε πριν από δέκα μέρες. Η ζωή μου ανατράπηκε με βίαιο τρόπο. Ο Κοέλο που προσωπικά τον απεχθάνομαι, έλεγε σε κάποιο βιβλίο του, ότι όταν πραγματικά θέλεις κάτι, το σύμπαν συνομωτεί μαζί σου για να το αποκτήσεις ή κάπως έτσι τελοσπάντων.
Στην περίπτωσή μου, το σύμπαν συνομώτησε εναντίον μου. Και από άγγελος έγινα τέρας που βέβαια δε θα φτάσει ποτέ στο φόνο όπως η Loretta του τραγουδιού, όμως θα δυσκολέψει πολύ τις καταστάσεις για όσους ανέτρεψαν τις δικές της ισορροπίες. Έτσι λοιπόν, επειδή λεφτά για ψυχανάλυση δεν έχω και κυρίως υπομονή για κάτι τέτοιο, είπα κι εγώ να γίνω μπλόγκερ.

Τελικά, ήταν απλό.