12 και 12

12 και 12 έλεγε το ρολόι όταν έκανα κλικ για "νέα ανάρτηση".

Η καινούργια μέρα ξεκίνησε ήδη, χωρίς να το πάρω καν είδηση. Η παλιά δεν έχει τελειώσει ακόμα, τουλάχιστον όχι για μένα. Ένα ατελείωτο σερί, όριά μου πού είστε, ακόμα να φανείτε στο βάθος και να μου δείξετε την καρό σημαία;

Αντέχω φαίνεται και το ξέρουν καλά οι βασανιστές μου. Δε μαρτυράω ούτε τους συνεργάτες μου, ούτε τα ταπεινά μου κίνητρα, και όχι, δεν ομολογώ. Προσπαθούν να με στριμώξουν στη γωνία, να πω τα παρατάω, να λυγίσω και να ζητήσω χάρη. Νομίζουν. Αντέχω ρε.
Κρυστάλλινο ποτήρι, λίγος πάγος, λίγο haig, απόψε το είχα ανάγκη. Γράφω για να κρατάω τις στιγμές, σε μια εβδομάδα μπορεί να σκέφτομαι αλλιώς, όμως αυτό το ποστ θα μου θυμίσει τη στιγμή και την αιτία. Και δεν είμαι από τους ανθρώπους που θέλω να ξεχνάω, το αντίθετο, θέλω να θυμάμαι τα πάντα.
Κι όχι μόνο δεν καρφώνω κανένα και δεν λυγίζω, αλλά χαμογελώ συνέχεια. Σαν τις χορεύτριες του κλασικού μπαλέτου που τα πόδια τους μπορεί να λιώνουν από τον πόνο των πουέντ, αλλά εκείνες πρέπει να χαμογελούν για όση ώρα χορεύουν. Κι ας κλάψουν μετά.
Εγώ όμως δεν κλαίω.
Βάζω λίγο haig ακόμα και ταξιδεύω νοερά σε μέρη που έχω πάει και σε μέρη που σχεδιάζω να πάω. Κυνηγάω μια ποιότητα ζωής, ακόμα κι αν κρατήσει για δυο μέρες ή δυο λεπτά. Μου αρκεί τόσο για να αντέξω την ηλίθια πραγματικότητα. Μια ποιότητα ζωής που ξεχωρίζει από μικρές λεπτομέρειες, όπως μια σατέν ζώνη σε ένα απλό φόρεμα ή το διάβασμα έστω δυο σελίδων από το βιβλίο μου στο μετρό. Η δική μου ποιότητα. Αυτή που θέλουν ορισμένοι να τη χωρέσουν στη μιζέρια τους.
Δε μπαίνει ρε.
Και το "ρε" δεν είναι μαγκιά, δεν είναι λαϊκό κατάλοιπο, ούτε μια ένδειξη κατώτερου επιπέδου. Η άμυνα μου είναι στη γλώσσα που αυτοί καταλαβαίνουν, μια λέξη αρκετή για να τους αποσυντονίσει και να τους δώσει το μήνυμα ότι δε χωράει άλλες σταγόνες το ποτήρι.