Bloody Tuesday

Οι περισσότεροι μισούν τις Δευτέρες, γκρινιάζουν συνέχεια από το πρώτο "καλημέρα" και στάζουν ολόκληροι από αρνητική ενέργεια, επηρεάζοντας τα ήδη αυξημένα της επίπεδα στο γραφείο μου. Η εικόνα τους θυμίζει μελλοθάνατο που ακούει τους δεσμοφύλακες να πλησιάζουν το κελί του αλλά δε μπορεί να αντιδράσει πέρα από το να αρχίσει να χτυπάει μανιασμένα τα κάγκελα, ενοχλώντας και τους υπόλοιπους. Κι επειδή misery loves company που λέει και ο καλλιτέχνης της φωτογραφίας, στο διάβα τους συμπαρασύρουν κι όσους στέκονται μετέωροι στο ένα πόδι.
Όταν κάποια στιγμή πριν το μεσημέρι ξεμπλοκάρουν, προφανώς γιατί αποδέχονται το μη αναστρέψιμο του χρόνου που στο μεταξύ κυλάει, το χάνουν τελείως. Γίνονται υστερικοί και ευσυνείδητοι εργασιομανείς που τρέχουν πανικόβλητοι να προλάβουν προθεσμίες, πελάτες, διευθυντές και να αναπληρώσουν τις 2-3 ώρες που τελούσαν σε καταστολή. Μέχρι να τελειώσει η μέρα, έχουν καταφέρει να διαπληκτιστούν όλοι με όλους, να χεστούν πατώκορφα, να εκτεθούν ανεπανόρθωτα, να ρίξουν το τρελό βρισίδι, να ανταλλάξουν 3.761 φαρμακερές ματιές και να δημιουργήσουν ένα κλίμα σοκ και δέους κι έναν εργασιακό χώρο που παραπέμπει σε ναρκοπέδιο.
Κι εδώ έρχομαι εγώ και μερικοί άλλοι σαν κι εμένα που αποτελούμε σιωπηλή μειοψηφεία, όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί κινδυνεύει άμεσα η σωματική μας ακεραιότητα. Εμένα λοιπόν, δε με νοιάζει καθόλου που ξυπνάω νωρίς τις Δευτέρες, που πάω στη δουλειά μου πρώτα γιατί μου αρέσει και μετά γιατί πρέπει, που απεχθάνομαι το ατέλειωτο μοιρολόγι και την αγένεια όταν παντρεύονται με τον πανικό, που στο φινάλε, θέλω να δουλέψω για να μην πάρω δωράκι το απόγευμα για το σπίτι και όμως, μάταια γιατί πολύ απλά δε μ' αφήνουν.
Έχω δοκιμάσει τα πάντα. Ωτοασπίδες, αγαπημένη μουσική με ακουστικά, απόλυτο ζεν και αναπνοές, όμως δε βοηθάνε ιδιαίτερα γιατί δυστυχώς ακόμα κι αν κόψω τον ήχο, έχω αυτή την απόλυτη εικόνα του χάους να προβάλλεται σε πεδίο 360° γύρω μου, μια τέλεια εικόνα που και οι καλύτερες HD τηλεοράσεις θα ζήλευαν. Μέχρι τις 2 έχουν γίνει τα νεύρα μου κομπολόι και τότε αρχίζει η δεύτερη πράξη του έργου.
Κι αναρωτιέμαι...
Τόσο σκατά περνάνε όλοι αυτοί τα Σαββατοκύριακά τους που έρχονται δευτεριάτικα πρωΐ πρωΐ με μόνο σκοπό να κάνουν και τους άλλους έτσι; τόση μιζέρια πώς την αντέχουν μαζεμένη και ειλικρινά, πως και δεν τους έχει δηλητηριάσει μέχρι σήμερα, μπας και σωθούμε οι υπόλοιποι;
Τους μόνους που δικαιολογώ να γκρινιάζουν τις Δευτέρες είναι τα παιδάκια του δημοτικού, που μετά από ένα σαββατοκύριακο παιχνιδιού, το σχολείο τους φαίνεται κάτεργο.
Τα "παιδάκια" μεταξύ 25-40 δεν έχουν δικαιολογία, στο κάτω κάτω ας φροντίσουν να βελτιώσουν τη ζωή τους, ας φεύγουν τα σαββατοκύριακα για να έχουν κάτι να τους γεμίζει την εβδομάδα, ας το βουλώσουν στην τελική. Κι αν δε μπορούν, ας παραιτηθούν κι ας κάτσουν σπίτι τους να φτιάχνουν φασόν μπρίζες και χειροτεχνίες.
Ασταδιάλα που έλεγε και ο Ψάλτης, εγώ τι αμαρτίες πληρώνω να ξημερώνει Τρίτη και να μην έχω καμιά όρεξη να πάω να δω τα μούτρα τους;