Θεϊκός κώλος

Μια ομάδα ράγκμπυ στη Γαλλία, αφού είδε και αποείδε ότι το σπορ δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στη χώρα, βρήκε άλλο τρόπο να συναρπάσει τα πλήθη! Από το 2000 βγάζει το ημερολόγιο Dieux du Stade (Θεοί του σταδίου για τους μη γαλλομαθείς), όπου οι παίκτες ποζάρουν ημίγυμνοι και μας κολάζουν. Κάπου διάβασα δε, ότι οι πωλήσεις του ημερολογίου συγκρίνονται με αυτές του αντίστοιχου που βγάζει η Pirelli και το βρήκα πολύ δίκαιο.
Επιτέλους, αποενοχοποιήθηκε το οφθαλμόλουτρο για τα κοριτσίστικα ματάκια που αν δεν το έχετε αντιληφθεί ήδη, ιντριγκάρονται κι αυτά από γυμνασμένα και γυμνά σώματα του αντίθετου φύλου.
Κάποιοι κακεντρεχείς διαδίδουν ότι το ημερολόγιο είναι η χαρά του gay, λες και οι γυναίκες δεν έχουμε φαντασιώσεις και σκοτεινούς πόθους. Οι gay είναι περισσότερο ειλικρινείς ως προς τις θέσεις και τις προθέσεις τους, τουλάχιστον περισσότερο από μια μερίδα γυναικών που τις κρύβουν καλά και αφήνουν να πλανάται η εντύπωση πως ο ιδανικός άντρας πρέπει να έχει χιούμορ, οξύ πνεύμα, γενναιόδωρη... διάθεση, να είναι πιστός, ενώ η εξωτερική εμφάνιση δεν παίζει και τόσο σπουδαίο ρόλο στην επιλογή τους. Μην τις πιστεύετε!
Εννιά στις δέκα από τις γυναίκες που γνωρίζω, και σας διαβεβαιώ ότι διαθέτουν υψηλό μορφωτικό επίπεδο, είναι επαγγελματικά καταξιωμένες, μεταξύ 25 και 40, οικονομικά ανεξάρτητες και αρκετά έμπειρες σε θέματα σχέσεων, "κολλάνε" όταν ο κούκλος κούριερ μπαίνει στο γραφείο ή χαζεύουν τις πλάτες του γυμναστή τους, καθώς αυτός τους δείχνει πως να σηκώνουν τα βαράκια τους.
Εννιά στις δέκα λοιπόν, και δεν αποτελώ τη μία (που σίγουρα είναι ανέραστη), πιστεύουμε πως ο ιδανικός άντρας πρέπει να διαθέτει, μεταξύ όλων των άλλων βεβαίως, και θεϊκό κώλο.

"ΟΧΙ"

Όχι. (αδιάλλακτο)

ΌΧΙ! (φανατισμένο)

Όχι; (απορημένο)

Όχι... (αμφίβολο)

Όχι ρε πούστη μου, ρε γαμώτο κλπ. (αδικημένο)

Όχι ρε μαλάκα! (εκνευρισμένο)

Όχι ακόμα, απόψε, αύριο, μεθαύριο κλπ. (υποσχόμενο να γίνει ναι αργότερα)

Όχι αγάπη μου, μωρό μου, λατρεία μου κλπ. (ψεύτικο)

Όχι άλλο ψέμα, κάρβουνο, καφέ, κρασί κλπ (αγανακτισμένο)

Όχι άλλο όχι! (δικό μου)

12 και 12

12 και 12 έλεγε το ρολόι όταν έκανα κλικ για "νέα ανάρτηση".

Η καινούργια μέρα ξεκίνησε ήδη, χωρίς να το πάρω καν είδηση. Η παλιά δεν έχει τελειώσει ακόμα, τουλάχιστον όχι για μένα. Ένα ατελείωτο σερί, όριά μου πού είστε, ακόμα να φανείτε στο βάθος και να μου δείξετε την καρό σημαία;

Αντέχω φαίνεται και το ξέρουν καλά οι βασανιστές μου. Δε μαρτυράω ούτε τους συνεργάτες μου, ούτε τα ταπεινά μου κίνητρα, και όχι, δεν ομολογώ. Προσπαθούν να με στριμώξουν στη γωνία, να πω τα παρατάω, να λυγίσω και να ζητήσω χάρη. Νομίζουν. Αντέχω ρε.
Κρυστάλλινο ποτήρι, λίγος πάγος, λίγο haig, απόψε το είχα ανάγκη. Γράφω για να κρατάω τις στιγμές, σε μια εβδομάδα μπορεί να σκέφτομαι αλλιώς, όμως αυτό το ποστ θα μου θυμίσει τη στιγμή και την αιτία. Και δεν είμαι από τους ανθρώπους που θέλω να ξεχνάω, το αντίθετο, θέλω να θυμάμαι τα πάντα.
Κι όχι μόνο δεν καρφώνω κανένα και δεν λυγίζω, αλλά χαμογελώ συνέχεια. Σαν τις χορεύτριες του κλασικού μπαλέτου που τα πόδια τους μπορεί να λιώνουν από τον πόνο των πουέντ, αλλά εκείνες πρέπει να χαμογελούν για όση ώρα χορεύουν. Κι ας κλάψουν μετά.
Εγώ όμως δεν κλαίω.
Βάζω λίγο haig ακόμα και ταξιδεύω νοερά σε μέρη που έχω πάει και σε μέρη που σχεδιάζω να πάω. Κυνηγάω μια ποιότητα ζωής, ακόμα κι αν κρατήσει για δυο μέρες ή δυο λεπτά. Μου αρκεί τόσο για να αντέξω την ηλίθια πραγματικότητα. Μια ποιότητα ζωής που ξεχωρίζει από μικρές λεπτομέρειες, όπως μια σατέν ζώνη σε ένα απλό φόρεμα ή το διάβασμα έστω δυο σελίδων από το βιβλίο μου στο μετρό. Η δική μου ποιότητα. Αυτή που θέλουν ορισμένοι να τη χωρέσουν στη μιζέρια τους.
Δε μπαίνει ρε.
Και το "ρε" δεν είναι μαγκιά, δεν είναι λαϊκό κατάλοιπο, ούτε μια ένδειξη κατώτερου επιπέδου. Η άμυνα μου είναι στη γλώσσα που αυτοί καταλαβαίνουν, μια λέξη αρκετή για να τους αποσυντονίσει και να τους δώσει το μήνυμα ότι δε χωράει άλλες σταγόνες το ποτήρι.

Δύσκολες ώρες

Δεν προλαβαίνω ούτε να σκεφτώ, περνάω δύσκολες ώρες.
Νιώθω σαν το σκυλί του Παβλόφ εκείνο με την κομμένη ουρά, στο πίσω δεξιά κλουβάκι, ναι αυτό που δείχνει τα δόντια του αλλά μόλις χτυπά το κουδούνι, κυλιέται στο πάτωμα και παρακαλάει. Τόσο μαλακισμένο σου λέω.

Στη δουλειά βιώνω σουρεάλ καταστάσεις.
Ο gay δηλωμένος συνάδελφος μου είπε πως θέλει να μου κάνει παιδί καθώς θεωρεί ότι έχω το τέλειο σώμα και πνεύμα κι επιμένει πως δεν είναι πλάκα, το έχει σκεφτεί σοβαρά. Προς απάντησή του, βγήκα στον 14ο όροφο στο πάραθυρο και απείλησα να πέσω.

Στη προσωπική μου ζωή πιο ρεάλ δε γίνονται.
Περισσότερα δε θέλω να πω, αυτή τη στιγμή το ζω και όταν ζω κάτι δεν το σκέφτομαι, δεν το αναλύω, μετά όμως ευχαρίστως το ξεκατινιάζω. Μετά, που είναι αργά βέβαια.

Στη φανταστική μου ζωή πίνω μαρτίνι δίπλα στην τεράστια πισίνα μου.
Κι αυτός ο ηλίθιος πιτσιρικάς που καθαρίζει σήμερα έχει έρθει με μαγιό ενώ του έχω τονίσει χίλιες φορές πως δεν θέλω να φοράει απολύτως τίποτα. Σκέφτομαι να τον τιμωρήσω με παθιασμένο σεξ και προχωρώ προς το εσωτερικό του σπιτιού για να φορέσω κάτι πιο ανάλαφρο.

Γυμνή υπόσχεση

Αν είχα το θάρρος, θα σου έστελνα ένα γράμμα που θα ξεκίναγε κάπως έτσι.

Μια κεκτημένη ταχύτητα ορίζει το σύμπαν μου, όλα κινούνται σα να μην έχει αλλάξει τίποτα από τότε. Πάει καιρός, όμως για μένα οι μέρες κυλάνε η μια μετά την άλλη, και μάλλον όχι, δεν κυλάνε, κατρακυλάνε είναι η λέξη που έψαχνα. Χιονοστιβάδα που παρασύρει και παρασύρεται από τις εξελίξεις, με απόλυτη άγνοια του μεγέθους της καταστροφής που μπορεί να προκαλέσει.
Αν ήσουν κοντά μου, θα με ρώταγες γιατί δεν πατάω το stop ή έστω το pause. Να πάρω μια ανάσα, να σκεφτώ την επόμενη κίνησή μου. Δεν είσαι όμως, κι εγώ δεν αναρωτιέμαι για το αυτονόητο. Τουλάχιστον όχι πια. Το μόνο που έμεινε ίδιο είναιη αδιαλλαξία μου σχετικά με τα δεδομένα. Αποδείχτηκε πως είχα δίκιο, κι ας φώναζα μέσα μου πως για μια φορά θέλω να είμαι λάθος.
Μου έχεις λείψει όσο κανείς.
Τις νύχτες που ο ήχος χαμηλώνει ακούω τη σιωπή σου.
Είναι στιγμές που θέλω να σε πάρω τηλέφωνο, να σε ακούσω να αναπνέεις, μετά να κλείσω. Και κάποιες άλλες να περιμένω απέναντι από το σπίτι σου, να δω τη φιγούρα σου μέσα από τις τραβηγμένες κουρτίνες. Αυτοτιμωρούμαι με τη σκέψη, οι πράξεις είναι μόνο για τους γενναίους κι εγώ δεν το αξίζω. Μου έχεις λείψει αφόρητα. Τι να παραδεχτείς και σε ποιον. Κομμένες φράσεις κρέμονται στα χείλη και στο βλέμμα μόνο η απόγνωση της απώλειας.
Δεν υπήρξες ποτέ κι όμως κάποτε ήσουν δικός μου. Αν υπάρξεις ξανά και πάλι θα σε χάσω. Είναι η μοίρα μας μωρό μου, να συναντιόμαστε και να προσπερνάμε ο ένας τον άλλο, μέχρι την επόμενη φορά που θα ξαναχαθούμε. Δε φταίει κανείς μας πάντως. Λεηλατημένες πόλεις που έτσι κι αλλιώς θα καιγόντουσαν το επόμενο καλοκαίρι. Δεν αντιστάθηκες στην παράνοιά μου κι εγώ δεν αποδέχτηκα τη δική σου.

Είμαι πολύ καλά χωρίς εσένα. Δεν είμαι τίποτα χωρίς εσένα.
Ποια φράση αναιρεί την άλλη;
Σκέφτομαι τις στιγμές μας και τις αναπαριστώ με κάθε τρόπο. Στο ρόλο σου μπορεί να είναι ένας άλλος, εγώ βλέπω εσένα. Νιώθω εσένα, όπως σε ένιωθα τότε που έμπαινες μέσα μου και η γη σταματούσε να γυρίζει. Κάποιες φορές μόνο, γιατί κάποιες άλλες σε πουλάω και δίνομαι πρόστυχα, ψυχή τε και σώματι, σε ένα καινούργιο ψέμα.

Αν είχα το θάρρος, θα σου έστελνα ένα γράμμα που θα τελείωνε κάπως έτσι.

Ξέχασε όσα διάβασες και σκίσε αυτές τις σελίδες. Την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε και θα ποζάρω γυμνή για να με ζωγραφίσεις, σου υπόσχομαι πως η μιζέρια του χτες δε θα σκοτώσει την αυταπάτη του αύριο. Θα με πιστέψεις;

Νόμισμα και κέρατο

Κάθε νόμισμα έχει δυο πλευρές, ενώ το κέρατο έχει τρεις.

Όταν κερατώνεις κάποιον/α, κατά 99% δεν αισθάνεσαι τύψεις. Έχεις πολλές καλές δικαιολογίες για τον εαυτό σου, άψογες άμυνες απέναντι στην όποια ηθική σου, όπως για παράδειγμα, "με πιέζει πολύ", "είναι ανασφαλής και με τη συμπεριφορά του/της με ωθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση", "έχουμε χαλαρή σχέση" κι άλλες τέτοιες.

Όταν κερατώνεις κάποιον/α, κατά 99% του/της λες εκπληκτικά ψέμματα, τόσο καλά που στο τέλος αυτοχειροκροτείσαι για την ικανότητά σου να εφευρίσκεις συνέχεια ιστορίες, του τύπου "πέθανε ένας συνάδελφος, θα τον κλαίμε όλο το βράδι", "ο κολλητός μου χωρίζει, θέλει υποστήριξη", "η θεία μου έχασε τον σκύλο της, έψαχνα όλο το σ/κ να τον βρω" κ.ο.κ.

Όταν κερατώνεις κάποιον/α, κατά 99% την περίοδο του κερατώματος σου φταίει ακόμα και ο αέρας που αναπνέει. "Δουλεύεις πολύ κι εγώ θέλω να βγαίνω", "είσαι ζηλιάρα/ης και με ενοχλείς", "είσαι γκρινιάρης/α και μου τη σπας", "έχω βαρεθεί τη ρουτίνα σου" κλπ.

Όταν κερατώνεις κάποιον/α, κατά 99% λες ψέμματα και στον τρίτο άνθρωπο. "Δεν την αντέχω την τρελή, αύριο χωρίζω","είσαι όλα όσα ήθελα, είμαι πολύ τυχερός/ή", "είναι πολύ μαλάκας, θα τον αφήσω σιγά σιγά γιατί φοβάμαι", "η σχέση μας είχε φτάσει στο τέλος της", "αύριο δε μπορώ, θα φάω με τους γονείς μου", όταν ο τρίτος άνθρωπος αρχίζει να έχει απαιτήσεις.

Όταν κερατώνεις κάποιον/α, κατά 99% δε θες να χωρίσεις. Απολαμβάνεις τη σιγουριά ενός γάμου/σχέσης, αλλά ικανοποιείς και την ανάγκη σου για λίγο excitement και έντονες συγκινήσεις.

Όταν κερατώνεις κάποιον/α, κατά 99% χωρίζεις μόνο όταν σε πιάσουν στα πράσα και για να μην το κουράζω, κατά 99% ζητάς συγνώμη, παρακαλάς, προσπαθείς να εξηγήσεις "δεν είναι αυτό που νομίζεις", το αρνείσαι κατηγορηματικά, το παλεύεις με κάθε τρόπο γιατί δε θες να βγεις ο μαλάκας που τον πιάσανε.

Το μόνο σίγουρο είναι πως όταν κερατώνεις κάποιον/α, κατά 100% δεν είσαι σίγουρος για αυτόν/ή. Δεν ξέρεις αν τον θέλεις στη ζωή σου, αν θέλεις να κάνεις παιδιά μαζί της, να φτιάξεις εξοχικό μαζί του, να πας διακοπές κι άλλα τέτοια ζωτικής σημασίας θέματα.

Όποιος διαβάζει αυτό το μπλογκ, που σιγά μην είναι και πάνω από τρεις μαζί με μένα, μπορεί να αναρωτηθεί και δικαίως, δε διαφωνώ, για το πόσο ειδήμων είμαι. Θεωρώ λοιπόν ότι είμαι, γιατί υπήρξα σε όλες τις πλευρές και μάλιστα εν γνώση μου.

Τα είχα με τύπο που ήταν δεσμευμένος με άλλη.
Σε άλλη χρονική στιγμή, κεράτωνα τον επί τριετίας φίλο μου.
Σε άλλη φάση, με κεράτωνε ο άντρας που θα παντρευόμουν σε λίγους μήνες.
Εν ολίγοις, υπήρξα και η πέτρα του σκανδάλου για άλλο ζευγάρι, η "πουτάνα" για τον τότε φίλο μου και το "θύμα" που έτρωγε το κέρατο στην τελευταία περίπτωση.

Έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα πια. Το κέρατο είναι ελκυστικό, συνήθως δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, σπάνια ο τρίτος άνθρωπος είναι καλύτερος από αυτόν που έχεις, όμως οι συνθήκες σε κάνουν να τον/την βλέπεις θεό/ά. Ποιές συνθήκες; αυτές που προκύπτουν από την καθημερινότητα μιας σχέσης, την κούραση των υποχρεώσεων και σίγουρα, τη συνήθεια. Ενώ ο/η "άλλος/η" είναι πάντα φρέσκοι, έτοιμοι για όλα, πρόθυμοι και χαρωποί. Γιατί άραγε; Γιατί τους βλέπεις μόνο μετά από ραντεβού. Έχουν όλο το χρόνο να ετοιμαστούν, να αφήσουν πίσω τους δουλειά, σκέψεις, προβλήματα και βάλε και τη συγκίνηση που φέρνει το κρυφτούλι, το ραντεβού πηγαίνει πρίμα.
Μου φαίνεται οξύμωρο να το έχω ζήσει από όλες τις πλευρές του. Κάποιος θα έλεγε ότι πλήρωσα τις μαλακίες μου, εγώ λέω πως ρόδα είναι και γυρίζει. Άλλωστε το κέρατο, δεν είναι ολυμπιακό άθλημα ώστε να χρειάζεται να έχει κανείς εξαιρετικά ταλέντα, όλοι μπορούν να το κάνουν. Τόσο εύκολο στην αρχή, τόσο ευχάριστο στην πορεία, τόσο δυσάρεστο στο τέλος. Από όλες τις πλευρές.

Δε θα ξεχάσω το μαλάκα που δε χώρισε για μένα. Είχα απαιτήσεις και έπαψα πια να είμαι το "τέλειο μωρό". Αυτός γύρισε στην άλλη κι εγώ έμεινα μαλάκας.
Δε θα ξεχάσω τον φίλο που κεράτωνα, κυρίως το βλέμμα του όταν το έμαθε. Πριν φύγει είπε "κρίμα περνάγαμε καλά" κι όταν αργότερα, μου πέρασε η τρέλα για τον άλλο, ήξερα πως είχε δίκιο. Τα σκάτωσα και έμεινα μαλάκας.
Δε θα ξεχάσω κι αυτόν που με κεράτωνε σχεδόν από την αρχή της σχέσης, αλλά εγώ το έμαθα λίγο πριν το γάμο. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη στην άγνοιά μου και πάλι βγήκα μαλάκας.

Ψέμματα, μοναδικές στιγμές, στρατηγικές, σκηνές και κλάματα, μυστικά και ξενοδοχεία, μια λεπτή γραμμή τα χωρίζει όλα. Και τελικά, δεν παίζει κανένα ρόλο σε ποια πλευρά είσαι, γιατί και στις τρεις περιπτώσεις, χάνεις. Ενώ στο κορώνα γράμματα, έχεις πάντα 50% πιθανότητα να κερδίσεις. Ένας πολύ μεγαλύτερός μου φίλος και μάλιστα σούπερ γκόμενος στα νιάτα του, αλλά ακόμα και σήμερα, κάποτε μου είπε ότι έχει καταλήξει σε ένα συμπέρασμα: και την πιο ωραία γκόμενα, κάποιος ήδη έχει βαρεθεί να την πηδάει. Το δικό μου συμπέρασμα: η αγάπη είναι μεγάλη απάτη, καλύτερα κυνήγα το νόμισμα και για όποιον δεν κατάλαβε, τα λεφτά.